خوب، بد، جلف 2، اثری آبگوشتی بدون فرم و محتوا - مجله آزمون اول

مصطفی محمودی| گروهی ضد انقلاب به ریاست دکتر مدنی (فرهاد آییش) و زیر نظر دونالد ترامپ، ماموریتی به فربد (حامد کمیلی) می دهند و او را به عنوان کارگردان یک فیلم سینمایی در قالب یک گروه فیلمبرداری به ایران می فرستند. در آنجا پژمان جمشیدی و سام درخشانی به عنوان بازیگر های فیلم ارتش سری انتخاب می شوند.

فربد تلاش فراوانی از خود برای انجام عملیات به بهترین شکل ممکن انجام می دهد، اما مشکل اینجاست که طبق معمول، پژمان و سام تقریبا همه چیز را به هم می ریزند.

شاید برای بسیاری از ما تماشاگران سینما که از دیدن تجربه نخست فیلمسازی پیمان قاسمخانی در سینمای ایران مسرور شده بودند این انتظار وجود داشت که قسمت دوم خوب، بد، جلف با توجه به تجربیاتی که کارگردانش از ابعاد و زوایا های فیلمسازی در سینمای ایران کسب کرده باید یک سر و گردن بالاتر از قسمت اول این اثر باشد.

بنابراین برای دیدن اثری رکوردشکن در گیشه راهی سالن نمایش فیلم شدیم، اما نتیجه در نهایت متفاوت با انتظار و پیشداوری های ما بود و خط بطلانی که بر همه این ها کشیده شد، نشان داد گویی هنوز پیمان قاسمخانی در سایه موفقیت ناشی از خوب، بد، جلف نخستین به سر می برد و برای بیدار و آگاه کردنش زمان لازم است.

یکی از مسائل اثر فعلی عدم توانایی نویسنده فیلمنامه در طرح یک قصه سرراست بوده و به زبان ساده تر اثر از نبود یک قصه گوی خوب رنج می برد و تقریبا تا سرانجام فیلم درام در داستان شکل نمی گیرد و فقط می ماند، مقادیر زیادی تکه اندازی و نمک پرانی های زوج درخشانی- جمشیدی که معتقدم بیشتر آن ها هم متعلق به خوب، بد، جلف اول است ضمن اینکه عنصر تکرار هم که به دفعات در بخش های مختلف داستان مورد تاکید قرار می گیرد، نمی تواند موقعیت مناسب و فضاسازی لازم را برای ایجاد شرایط طنز و کمدی به وجود بیاورد و از همین رو سازندگان اثر یا در فیلمنامه یا در اجرا سراغ شوخی های جنسی برای خنده دریافت از مخاطب رفته اند که این مساله نیز به صورت زیادی با خوب، بد، جلف نخستین تضاد زیادی دارد، چراکه آن اولی هر قدر شریف و غیرجنسی بود این دومی متاسفانه پر شده از این گونه شوخی های دو پهلو و حتی بعضا مستقیم!

نکته مهم دیگر سستی و رخوتی است که در داستان وجود دارد و این سستی در روایت فیلم و حتی ساختار آن نیز وجود دارد و با وجود حجم زیادی از خرده روایت های مثلا طنز و داستانک هایی که مثلا قرار است به قصه اصلی شاخ و برگ بدهند و قصه را جلو ببرند متاسفانه قصه با کمترین سرعت پیش می رود و از همین رو نشانی از تعلیق و ضرباهنگ مناسب در متن و به تبع آن در ساختار مشاهده نمی کنیم و این مساله برای یک کمدی شلوغ بدون تردید یک ضایعه بزرگ محسوب می شود.

از همه بدتر و فاجعه آمیز تر اینکه بعد از دو ساعت تحمل قصه و ساختار الکن به ناگاه فیلم با این جمله که این داستان ادامه دارد به سرانجام می رسد و مخاطب حواله داده می شود به قسمت بعدی این سه گانه و به نوعی قاسمخانی و تیم سازنده خوب، بد، جلف با بی احترامی هر چه بیشتر، مخاطب را سر کار می گذارند و او را برای تعقیب سرانجام قصه خود به قسمت بعدی حواله می دهند!

ساختار نیز متاثر از متن از یک شلختگی و بی نظمی عجیبی بهره می برد. اگرچه در فیلم لوکیشن های متعدد را شاهد هستیم، اما بازی های بد و نچسب از همه بازیگران از فرهاد آییش گرفته تا گوهر خیراندیش به ویژه زوج کمدی جمشیدی- درخشانی تا کارگردانی بسیار سطحی و به نوعی آماتورگونه تا تدوین نچسب تا ضرباهنگ کند و فاقد تعلیق و هیجان همه و همه بیانگر این مساله مهم هستند که سازندگان ارتش سری با خیال راحت از اینکه گیشه فیلم شان تضمین شده است، بی خیال تکنیک، فرم و محتوا شده اند و اثری آبگوشتی را روانه پرده کرده اند (البته صد رحمت به سینمای آبگوشتی که حداقل دارای منطق بود) تا پول ها به حساب های شان واریز شود و بعد از آن بخش سوم این قصه بی سروته را که احتمالا همین الان نیز آماده نمایش است به خورد تماشاگران شریفی بدهند که می خواهند برای فراموش کردن همه غصه های شان به دیدن این فیلم بیایند و دو ساعتی را در سالن های سینما فارغ از غم های روزگار بخندند و شاد باشند، اما زهی خیال باطل.

و نکته سرانجامی اینکه: جشنواره فیلم فجر بهترین زمینه و بستر را برای استفاده حدبیشتری فرصت های تبلیغاتی ارتش سری برای دست اندرکاران و صاحبان فیلم مذکور فراهم کرد و اثری متعلق به سینمای بدنه که بدون حضور در جشنواره هم می توانست گلیم خودش را از آب بیرون بکشد با لطف هیات انتخاب و مسوولان جشنواره یک پاس گل بسیار زیبا دریافت کرد که البته نوش جان شان.

pariblog.ir: پری بلاگ | در دنیایی از وبلاگ ها و وبسایتهای خبری و علمی چرخی بزنید